RE-RE-RE-RE-RE-RE-RE-RELOCALIZATION

Artist As  a Flâneur, Ragpicker, Storyteller

  

A ragpicker collects, categorizes and eliminates found objects in order to take them to recycling centers as it is by mentioned Walter Benjamin. Also, artist categorizes and  eliminates the objects, events or memories, found from different places and times, to use later. The artist, as a Storyteller, remeaning the objects, life or ideas, from different places and times, like senteces from different books. 

A ragpicker-artist’s aim is recycle of life when s/he recycles so it is iteration of a moment in memory through any artistic form. The recycling, which artist’s aim, is recycling of life; so, iteration of any moment by any artistic form. It is reproducing the experienced during the artwork exists. It is expansion of the moment from now to past and to future. Taking pieces from different time and places  wrap  and shrink the current time and place. Now, moments, which had been lived, are a vital collage in the their new places and times.

Actually, this is an ascription of life as submodular level.

RE-RELOCALIZATION

During the process of the Project I have spent one year in eight countries and seventeen cities. Throughout my travels, I had acted like a Flâneur by walking in the crowd feeling at home, and I tried to collect all objects and memories like a Ragpicker by eliminating and categorizing. At the end, I transferred all my memories and objects to the exhibition as a collage of my experiences.

During this one year period, I had localized every houses where I have stayed in; the first my shoes, then my coat, baggage, toothbrush etc. Not only I located to the houses but also to city; streets, cafes, restaurants etc. And finally, when I moved from house/city, I located there “as an eternal Memory”.

After moving from there, I relocated another house/city, then another, and again, and again…

Seçkin Aydın

Diyarbakır, Oct 2012

RE-RE-RE-RE-RE-RE-RE-RELOCALIZATION

Flanör, Paçavracı ve Hikaye Anlatıcısı Olarak Sanatçı

Walter Benjamin’in sözünü ettiği, Paçavracı, bulduğu nesneleri seçip, sınıflandırır ve geri dönüşüm merkezlerine götürmek üzere biriktirir. Sanatçı da farklı zaman ve mekânlarda bulduğu nesneleri, olayları veya anıları seçip, sınıflandırıp daha sonra kullanmak üzere biriktirir.

Paçavracı sanatçının amaçladığı geri dönüşüm ise yaşamın geri dönüşümüdür; yani yaşanmış bir anın zihinlerde, herhangi bir sanat formu aracılığıyla tekrarlanmasıdır. Yaşanmışlığın, eserin var olduğu sürece kendini tekrar tekrar üretmesidir. An’ın geçmişe ve geleceğe genişlemesidir. Hayatın farklı anlarından toplanarak bir araya getirilen parçalarla, şimdiki zamanda ve mekanda bir daralma, bükülme gerçekleştirilmektedir. Yaşanmış anlar, gerçek zaman ve mekanlarından alınarak yeni yerlerinde yaşamsal bir kolaj oluşturmaktadır.

Hikâye Anlatıcısı olarak sanatçı ise, toplanıp bir araya getirilmiş yaşantı, nesne veya düşünce parçalarının birbirleri ile girdikleri ilişki sonucunda yeniden anlamlandırır, tıpkı, farklı kitaplardan alınan cümlelerin, bir paragrafta buluşarak yeni bir anlam kazanması gibi.

Bu, aslında, alt parçacıklar halinde hayata yapılan atıflardır.

Tekrar Tekrar Yerleşmek.

  

Bu projenin hazırlık süresince, son bir yılımı geçirdiğim, sekiz ülkenin on yedi şehrinde, bir Flanör gibi kalabalıkların içinde kendimi evimde hissederek yürüdüm, bir Paçavracı gibi  yaşadıklarıma dair her şeyi toplamaya çalıştım; önce işime yarayacakları ve taşıyabileceklerimi seçtim, sonra onları sınıflandırdım ve biriktirdim. En sonunda da biriktirdiklerimi/deneyimlerimi, tıpkı bir Hikaye Anlatıcısı gibi yaşadıklarımın bir kolajı olarak bu sergiyle aktardım.

Bu bir yıllık süre zarfında kaldığım her eve yerleştim; önce ayakkabılarım, sonra paltom, çantam, diş fırçam vs. Sadece eve yerleşmedim aynı zamanda kente de; sokaklarına, caddelerine, kafelerine, restoranlarına. Ve en sonunda evden/kentten ayrılınca da oraya “sonsuza dek kalacak bir Anı” olarak yerleştim.

Oradan ayrıldıktan sonra başka bir yere yeniden yerleştim, daha sonra başka bir yere daha, sonra yine, sonra yine…

Seçkin Aydın

Diyarbakır, 10 Ekim 2012

Culture Factory Polymer

Located in Kristiine district in Tallinn, the capital city of Estonia, Culture Factory Polymer is a multidisciplinary center for artistic creation. Being a member of European Centre for Independent Culture and established in 2003, CFP, with its alternative and un-institutionalized structure, is an art center.

CFP is constituted as a place where over thirty artists and various culture organizations live together and work on diverse artistic fields. Being a nonprofit institution it works as a platform. Mainly in Tallinn, CFP provides support for alternative cultural formations and artistic creations at this platform. Besides, with its public events, CFP performs projects based on the participation and collaboration among the artist-audience and work. CFP aims to enrich its structure which is open to various artistic and cultural interactions also with the Artist

Every year in August, Polymer, organizes a two-week long International Contemporary Art Festival. During the festival, exhibitions, workshops, concerts, films and dance performances are made. Click on the link below for detailed information about the festival. http://kultuuritehas.ee/?page_id=11

The independent artist and curator Seçkin Aydın, with his project called “City As a Home”, has been invited to the festival that is held in 2012. This project will take place as a part of the festival with the exhibition of the documentation of workshops simultaneously held in many cities around the world.

http://kultuuritehas.ee/

http://en.wikipedia.org/wiki/Culture_Factory_Polymer

City As a Home

This project consists of artistic interventions that is composed of a city which transforms itself into its own space in which artists reside; temporarily or permanently; from its streets, stations, side-walks to its parks, at the actual space in real time.

The exhibition aims to animate home -symbol of privacy- outside of itself, in public. One’s privacy, which gradually exceeds outside of its borders, eventually fractures the public space as well. Besides the formal and informal rules, it is an individual’s redefinition of himself in / against society and the system, under a technology driven and controlled circumstances that dictates our daily life. It is an attitude from public sphere against the private. It is the re-domestication of the city which has been made ruthless by capitalism that is also ruthless itself.

In today’s world, besides the theoretical concerns of the contemporary art practices which aim to make the world a more habitable place in general, other types of symmetries on the possibilities of social life and practices are also essential and is put forward through the exhibition.

At the same time, we also consider a utopic world, where the possiblity of converting the capitalist modernity’s dominant community in favor of the societies. In this sense, addition of the democratic values of the nations and also the values of humanity, to the additions of all democratic gains of the world, history and society makes the contribution of artists essential and enriched.

In the reality of the global world; countries and cities, participate in the cultural scene as they claim in this regard. Also, financial, cultural and diplomatic alliances find an opportunity for discussion in an open platform. When looked at contemporary art, we can say that the last few decades have been the stage for such global mergings and compromise.

In this sense, the exhibition that will take place in the capital city of the northern European country Estonia, Tallinn, in the month of August, will deal with such issues. “City As a Home ” project focuses on the question of how an individual can expand his social reality in a philosophical and artistic way, rather than a project that is merely focused on the nesting of the division of public and private sphere.

Planned to take place in Tallinn, the project is designed in the form of three divisions within a period of nearly two years. The first part of this, the project “Once upon a space” took place in January, 2011 in Diyarbakir. The first aim of the project, in Marx’s words, is that a private space , home, is designed as an interspace. What this

meant was to create an interspace that steps out of the dominant forms of production and distribution, yet, emphasizes society and humankind. Another approach to home settlement was brought to daylight. www.evvelmekanicinde.blogspot.com

The second section, “Existing from home - Resettlement”, was held by curator Seckin Aydin, December 2011 in the Czech Republic. The second section evaluated, what the individuals brings when he settles into a new home; what level his history and his society is, or, in his memory what are some things that transform this new habitat into his own, as well as what some answers are to such questions. www.inthehomyspace.blogspot.com

Scheduled to take place in August, in the project “City as a Home” , “we also plan to transform the city into a home, under a condition to be as comfortable as we can and to design it in a way that will free our spirits”.

In Charles Boudelaire’s sentences; “Being away from home, but still feeling right at home; seeing the world and being in the center of it, but hiding from it...”

Curator: Seçkin Aydın

Artists:

Arzu Arda Kosar

Aslı Işıksal

Barış Seyitvan

Burçin Ünal

Ernest Truelly

Gül Aydın

Hüsnü Dokak

Justin Tyler Tate

Menekşe Samancı

Meral Yağcı

Niyazi Selçuk

Samet Aydın

Sevda Yavuz

Sevval Şener

Şefik Özcan

Uğur Orhan

Culture Factory Polymer

Estonya’nın başkenti Tallinn’in Kristiine bölgesinde kurulu olan Polymer kültür fabrikası (Culture Factory Polymer), disiplinler arası bir sanatsal yaratım merkezidir. 2003’te kurulmuş olan CFP, alternatif ve informel yapısıyla, Avrupa Bağımsız Kültürler Merkezinin üyesi olup önemli bir sanat merkezi durumundadır.

CFP, otuzu aşkın sanatçının ve çeşitli kültür organizasyonun birlikte yaşadığı ve farklı sanatsal alanlarda çalıştığı işbirliklerine açık bir yerleşke biçiminde kurulmuştur. Kar amacı gütmeyen kurum bir platform olarak çalışmaktadır. Tallinn merkez olmak üzere, bu platformda, alternatif kültürel oluşumlara ve sanatsal yaratılara destek sağlamaktadır. Bunun yanında CFP, halka açık etkinlikleriyle, sanatçı-eser-izleyici arasında katılım ve işbirliğine dayalı projeler gerçekleştirmektedir. CFP, farklı sanatsal ve kültürel etkileşimlere açık yapısını aynı zamanda Sanatçı Değişim Programlarıyla zenginleştirmeyi hedeflemektedir.

Her yıl Ağustgos ayında, Polymer, iki hafta süren bir Uuslararası Güncel Sanat Festivali düzenlemektedir.Festival süresince, sergiler, workshoplar, konserler, filim ve dans gösterileri yapılmaktadır. Festival hakkında detaylı bilgi için aşağıdaki linki tıklayınız. http://kultuuritehas.ee/?page_id=11

2012 ylında düzenlenecek olan festivale, “City As a Home” isimli projesiyle Bağımsız Sanatçı ve Küratör Seçkin Aydın davet edilmiştir. Bu proje, dünyanın birçok şehrinde, eşzamanlı olarak gerçekleştirilen workshopların dokümantasyonunun, festival kapsamında sergilenmesiyle gerçekleştirilecektir.

http://kultuuritehas.ee/

http://en.wikipedia.org/wiki/Culture_Factory_Polymer

Bir Ev olarak Şehir

Bu proje, kenti, kendi özel alanlarına dönüştürmek amacıyla, dünyanın farklı şehirlerinde geçici veya sürekli olarak yaşayan sanatçıların, gerçek zaman ve gerçek mekanlarında, yani sokaklarda, caddelerde, istasyonlarda, kaldırımlarda, parklarda vs. kentin herhangi bir yerine veya kente dair herhangi bir unsura yapacakları sanatsal müdahalelerden oluşmaktadır.

Sergi, giderek mahremiyetini yitiren özel hayatın kendi sınırlarının dışına çıkarak kamusal alanda anlık veya sürekli çatlaklar yaratarak, özel hayatın sembolü olan evin dışında bile evi anımsatacak müdahalelerde bulunmayı amaçlamıştır. Formal ve informal kuralların yanısıra, teknoloji tarafından da yoğun bir kontrol altında tutulan günlük yaşamın sınırlarını zorlayarak, bireyin, toplum ve sistem karşındaki/içindeki konumunu kendisinin belirlemesidir. Özel hayatın kamusal hayata karşı geliştirdiği bir karşı tavırdır. Vahşi kapitalizmin, kendisi gibi vahşileştirdiği kenti tekrar ev-cilleştimektir.

Günümüz dünyasında çağdaş sanat pratiklerinin kuramsal kaygılarını genel olarak dünyayı yaşanılabilir kılmaktan öte, aynı zamanda başka türlü toplumsal yaşam olasılıkları üzerine bakışımlar gerçekleştirmek ve bu yönlü pratikler ortaya koymak oluşturuyor. Bunun aynı zamanda, kapitalist modernitenin egemen toplumsallığını halkların lehine dönüştürmek biçimde bir ütopyanın gerçeklik kazanmasını da kendi ufkunda barındırması gerektiğini düşünüyoruz. Bu anlamda, ulusların kendi insanlık değerlerini ve aynı zamanda demokratik değerlerini, tüm insanlığın demokratik kazanımlarına eklemleyebilmesi, dünyaya, tarihe, topluma bakışımlarını zenginleştirecek deneyimlerin paylaşılması sanatçıların bu yönlü katkılarını gerekli kılıyor.

Küresel dünya gerçeğinde, ülkeler, kentler bu anlamda kendilerini kültürel olarak sahneye sürerler. Bununla beraber hem finanssal, hem kültürel, hem de diplomatik açıdan yeni birleşmeler, uzlaşmalar bu anlamda diyaloga açık platformlarda tartışılma imkanı bulur. Çağdaş sanatın son birkaç on yılına baktığımızda diyebiliriz ki küresel anlamda bu türden birleşmelerin uzlaşmaların, kendini tanıtma olanaklarının ana sahnesini oluşturmuştur.

Bu anlamda Ağustos ayı içerisinde kuzey Avrupa ülkesi Estonya’nın başkenti Tallinn’de gerçekleştirmeyi düşündüğümüz sergi projesini bu türden kaygılarla ele alıyoruz. “Bir Ev olarak Şehir” projesi, özel alan, kamusal alan bölünmesine ya da iç içeliğine odaklı bir proje olmaktan ziyade, bir yere-mekana kişinin kendi bireysel gerçekliği kadar, toplumsal gerçekliğini, hem sanatsal hem felsefi ve aynı zamanda politik olarak nasıl yayabilir sorusu üzerinden kendine göre kılabildiği cevaplar arıyor.

Bu proje, iki yıla yakın bir süre zarfında üç bölüm şeklinde tasarlandı. Bunun ilk bölümü, Ocak 2011’de “Evvel Mekan İçinde” adıyla Diyarbakır’da gerçekleştirildi. İlk projede amaçlanan, bir mahrem alanı-“evi” Marx’ın ifadesiyle, “bir toplumsal aralık olarak” tasarlamaktı. Bu şu demekti; egemen üretim ve paylaşım biçimleri dışına çıkabilmek, mahrem bir alanı başka türlü bir sosyalliğin/insanlığın ortaya konulabileceği bir ara alan yaratabilmekti. Eve başka türlü bir yerleşme söz konusuydu. www.evvelmekanicinde.blogspot.com

İkinci bölüm, “Evden oluş-Yeniden yerleşme” adıyla,  2011 Aralık’ında, Çek Cumhuriyetinde gerçekleştirildi. İkinci bölümde amaçlanan, yeni, farklı, bir mekana yerleşirken, bireyin o mekana getirdiği tarihi, toplumu, ne düzeydedir, ve bu kişisel hafızada, yeni mekana yansıyan, orayı dönüştüren, kendine göre kılan neler söz konusudur? Türünden sorulara cevap aramaktı. www.inthehomyspace.blogspot.com

Ağustos ayı içerisinde gerçekleşmesi planlanan “Bir Ev olarak Şehir” projesinde de; “bir kenti kendi evimize dönüştürüyoruz, dönüştürürken, kendi evimizi, içinde en rahat edebileceğimiz şekilde nasıl dizayn etmek istiyorsak, içinde nasıl özgürleşeceksek öyle dönüştüreceğiz” .

Charles Boudelaire’in cümleleriyle; “Evden uzakta olmak, ama halen kendini evde hissetmek; dünyayı görmek, dünyanın merkezinde olmak ama dünyadan gizlenmek...”

Kürator: Seçkin Aydın

Sanatçılar:

Arzu Arda Kosar

Aslı Işıksal

Barış Seyitvan

Burçin Ünal

Ernest Truelly

Gül Aydın

Hüsnü Dokak

Justin Tyler Tate

Menekşe Samancı

Meral Yağcı

Niyazi Selçuk

Samet Aydın

Sevda Yavuz

Sevval Şener

Şefik Özcan

Uğur Orhan

Evin ve Sürgünün Uzmanları

Masters of Home - Masters of Exile

Küratörlüğünü Nicola Caroli'nin yaptığı "Masters of Home - Masters of Exile" isimli projede, Hasan Özdemir isimli Türk asıllı Alman şairin şiirlerinden yola çıkarak görsel sanatlar alanında işler üretmek üzere 2012 Nisan ayında Berlin'e davet edildim ve bir ay boyunca bana tahsis edilen atölyede bu şiirler üzerine düşünceler ve işler ürettim.

Proje kapsamındaki şiirlerde, doğa, memleket ve geçmiş özlemi ile birlikte, ince bir modernizim eleştirisi varken diğer taraftan da şiirlerdeki tüm hasretlere ulaşmak için yine modernizimden medet beklenilmektedir. Şiirlerde,  genellikle bir mekandan ve bir sevgiliden bahsedilirken, sözü geçen yer ve kişi kitap boyunca muğlak kalmıştır. Ülkesinden ayrılan şair, yerleştiği bu yeni yeri kendine vatan kılabilmek ve kendini evde hissedebilmek için, geldiği yer ile yerleştiği yer arasındaki benzerliklere tutunmaya çalışmıştır, bu benzerlikler ise genellikle doğa unsurlarıdır. Ancak şair bu yeri kendine ev kılmaya çalışmasına rağmen halen sürgündedir. Edward Said’in sürgündeki yazar için söylediği “evi yazısıdır artık” cümlesini, bu şair için “evi şiirleridir artık” olarak kullanmak yerinde olacaktır.

Şairin sürekli olarak kullandığı Tren imgesi her şiirde değişmektedir; ya birilerinin yolu gözlenir ya da birilerine gidilmeye çalışılır, veya birisi yolculanır. Ancak bu yer, şahıs ve eylemler arasındaki muğlaklık ile sanatçının sürekli olarak öykündüğü doğa ile modernizmin sembolü olan tren arasındaki gelgitler, kitabın tümüne bir belirsizlik havasına bağlı olarak buhran ve bunalım katmıştır. Kendi döneminin toplumsal buhran ve bunalımlarını ve bireyin içine düştüğü ikilemleri kendi şahsında ele alarak otoportreleştiren sanatçı bu buhranların sebebini direk olarak dile getirmekten ziyade dolaylı göndermeler yapmayı tercih ediyor.

Proje kapsamında, sözü geçen şiirlerdeki belirsizliklerden yola çıkarak üç yerleştirme işi yapılmıştır. Bunlardan birincisi; şiirlerdeki belirsizlik ve kararsızlığa paralel olarak yapılmış, gövdesi kent imgelerinden oluşan yaprakları da tren biletlerinden oluşan bir ağaç figürüdür. Gövdesi, farklı kentleri temsil eden anıtlar ve yapıların imajlarıyla kaplanırken, yaprakları da yakından uzağa ve geçmişten bu güne kadar kullanılmış, farklı ülkelere ait yüzlerce tren biletinin siyah beyaz olarak kopyalanıp yaprak ve çiçekler şeklinde kesilerek bu ağaca yapıştırılmıştır. İkinci yerleştirmede ise; straforlar, rölyef şeklinde kesilip oyularak form verilmiş ve çiçek desenli kumaşlarla kaplanmış büyük ebatlarda bir tren bulunmaktadır. Ağaç yerleştirmesinin siyah beyaz olmasına karşın tren oldukça renklidir.

Birincisinde, endüstriyel motiflerle işlenmiş renksiz bir ağaç, diğer taraftanda doğa motifleriyle rengarenk bir çiçek bahçesini andıran sanayileşmenin sembolü haline gelen tren. Bu yerleştirmeler karşılıklı olarak ve birbirlerini tamamlayarak; “modernizmin işgal ettiği doğa ve insanlar için doğallaşan modernizme” değinmeye çalışmıştır.

Üçüncü yerleştime ise; ilk iki yerleştirmenin üretim sürecinin sergilenmesidir. Üretim boyunca kullanılan bütün araçlar, çizilen bütün taslaklar, alınan notlar ve metinler bir stand üstünde sergilenmesiyle gerçekleştirilen bu enstelasyonda; Sanatın, bir düşünme ve eylem biçimi olduğunu savunan sanatçının, sanatla ilgili bireysel tavrıdır. Bu şekilde, ürettiği yerleştirmelerin sadece metâ olmadığını, yoğun bir düşünce ve emek sürecinin sonucu olduğunu vurgulamaya çalışmıştır. 

Seçkin Aydın

 Mayıs 2012, Berlin

1. Yerleştirme

2. Yerleştirme

3. Yerleştirme